SAMOLINCZ i potrzeba wsparcia dobrym słowem.

Spadł mi... spadł mi z łóżka. Zasnęłam z nim i mi spadł. Żeby tego było mało. Nie raz, a DWA RAZY! W przeciągu tygodnia. Do tej pory mi się coś takiego nie zdarzyło. ZAWSZE byłam czujna. Oko przymknięte, ale czujne. KURWA! (sory) Aż do tego tygodnia. Jestem już tak zmęczona, że nie mogę być czujna? Pierwsza sytuacja miała miejsce nad ranem. P. wyleciał do pracy. Ja ukręciłam wał z pościeli po jego stronie łóżka ( śpi od ściany, ale do ściany jest jeszcze przerwa 40cm?). Opatuliłam wałem z mojej pościeli, cyca wyciągnęłam i... zasnęłam. Na tyle twardo, że nie słyszałam jak gadał sam do siebie, bo ewidentnie musiał się już dłuższą chwilę NUDZIĆ, jeżeli zaczął kombinować. Na tyle twardo, że nie czułam że nie leży już na moim przedramieniu. Płacz! Zerwałam się do siadu, oczy wytrzeszczyłam (bo wiedziałam, czułam, że spadł) w poszukiwaniu mojego małego człowieka! Jest ! WPADŁ W TĄ JEBANĄ 40 cm SZCZELINĘ! (sory!) A łóżka nie mogę przesunąć, bo jest kaloryfer... Pędem odsunęłam łóżko, wyciągnęłam, ukochałam. Nie płakał mocno, raczej go nie bolało, raczej się przestraszył, bo musiał nie spaść, ale się zsunąć dupą na dół, a reszta już poszła za dupą. Koszmar. Pamiętam jak pisałam u Jagody, której przytrafiła się podobna sytuacja z upadkiem: Spoko! LUZ! Wyrzuty sumienia? Daj spokój! DO MOMENTU! Jak się Tobie coś równie koszmarnego przytrafi. JAGODA! Wiem co czułaś. W wraz z małym uszczerbkiem, właściwie żadnym Antiego, postanowiłam nie walić sobie do łba jaka to jestem nieodpowiedzialna DO DZISIAJ. NIGDY! Ale to nigdy jak karmię go od MOJEJ strony łóżka, bo tak się składa, że mam dwa cycki i czasami MUSZĘ mu dać tego drugiego od tej mojej strony łóżka, to NIGDY nie zamykam oczu. Myślę, patrzę, czekam aż wciągnie, cyc wypada, odkładam do łóżeczka. NO I ZASNĘŁAM! Dobrze, że na podłodze leży ten dywanik. Całe gówno! ale leży, bo oczywiście scenariusz ten sam. Zasnęłam tak twardo, że ręka flak Toś się odwrócił RYK! Dobrze, że tam leży ten dywanik, a nie poleciał na gołe panele. Już jestem mokra. Nawet jak to piszę to mnie ciśnie, BO WKURWIA MNIE TO! Jak mogłam! Szybko go podniosłam. Utuliłam. Wycałowała. Toś uspokoił się po 2 minutach. Ja potrzebowałam 40 MIN. ! Wybujałam go, wyryczałam się mu w koszulkę. Usnął. Ja już nie. I tak od 3:40 biłam się z myślami. Pominęłam jeden fakt. Kiedy Toś mi dzisiaj spadł, rozległ się płacz, pierwsze słowa moje męża : " ZNOWU CI SPADŁ?" Poczułam się jak...eh. Nie skomentowałam. Kocham Cię, ale to bolało. Rano spytałam się czy uważa, że jestem złą matką?????? Oczywiście, że nie. Jesteś najlepsza. OK. Staram się jak mogę, więcej, mocniej nie potrafię, chyba nie można.

Tak bardzo, tak OGROMNIE go kocham, dlatego to tak boli, że jak mogłam sobie odpuścić i zasnąć. Ale oprócz bycia mamą cyborgiem, który nie śpi od 7 m-cy jestem też tylko człowiekiem. Czasami mocno zmęczonym i zasnęłam...

Mam nadzieję, że On już tego nie pamięta, a ja już niebawem zapomnę!